​Ik ben dus Karin (32 jaar) en ik werk als grafisch ontwerper bij een reclamebureau in Nuenen. In 2004-2005 heb ik mijn baan opgezegd om toen een jaar te gaan reizen en werken. De bedoeling was om alleen Australië te bezoeken, maar er kwamen onderweg toch wat meer landen op mijn lijstje. Na 7 maanden zon in Australië, kreeg ik wel zin om af te koelen in de sneeuw in Nieuw Zeeland. Na het harde werken o.a. bij een cattlestation en als schoonmaker in hotels was ik toe aan een tijdje lamballen op Fiji.... en zo gingen die wensen steeds verder en verder....



Nu is het ondertussen 8 jaar later en heb ik alweer 'n tijdje de wens om in Zuid-Amerika rond te reizen. In 2010 ben ik in mijn uppie 2 weken naar Salamanca (Spanje) geweest om daar Spaans te leren. Echt een supermooie taal! Zelfs als mensen op staat ruzie maken, klinkt het nog romantisch! Na die 2 weken heb ik verder Spaanse les gevolgd in Sevenum bij Marielle (zwaai zwaai naar de rest van de klas!) Vervolgens mijn vakantie a.s. oktober 2012 geregeld: een maand rondreizen in Ecuador en Peru. Leuk leuk leuk, maar wel kort, 1 maandje.... ik wil eigenlijk wel langer die kant op! 

​

En toen kwam ineens het moment dat ik besefte "Verrek, ik moet het gewoon nu doen!" Je steekt de oceaan niet over door er naar te blijven kijken. Ik heb op dit moment geen huis dus geen hypotheek of huur, geen vriend, geen kinderen en dus geen verplichtingen! Maar ja, een baan opzeggen doe je niet zomaar. Dus toen werd het onbetaald verlof vragen en afwachten of mijn baas me dat wel zou geven! Vrijdag de 13e een vervelende dag? Niet voor mij dan! Die middag heb ik voor het laatst met mijn baas overlegd of het dan toch mogelijk zou zijn, een tijdje weg van hier. En ja, dat kon: een heel jaar! Op voorwaarde dat we een vervanger zouden vinden die mijn werkzaamheden in dat jaar kan overnemen. Dat moet wel lukken! 

​

De reacties waren heel verschillend: Wat gaaf! Echt iets voor jou! Oh mijn god waarom? Wat kost da welnie? Dat zou ik nou niet durven! Geweldig! Zou ik in jouw ook doen als ik in jouw schoenen stond!! En zo wisselend denk ik er ook zelf over! Wauw, geweldig maar owjee... nu moet ik echt gaan, toch wel eng! Spannend, heb er enorm veel zin in! Maar na het lezen van de lijst ziekten na de vaccinaties, mensen die wel iemand kennen die in Colombia overvallen is en andere "moet-ik-dit-wel-doen" momenten, werd ik wel nerveus. Achja, het is tegenwoordig gevaarlijker om grensrechter in Nederland te zijn. En wat dat welnie kost? Dat is echt niet in geld uit te drukken want die mooie herinneringen zullen me vast heel rijk maken!