Time to say goodbye... :(

31 maart 2013
​
Daarna zijn de grens overgegaan naar het 3e land van onze reis: Brasil! We hebben de Iguazu watervallen bezocht die op de grens van Argentinie (hier ligt 75% van de watervallen) en Brazilie (dus 25%) liggen. Het water valt 75 meter, langs 275 aparte watervallen naar beneden over een breedte van 3 kilometer. De watervallen trekken ieder jaar meer dan een miljoen bezoekers dus ja... toeristisch. De Argentijnse kant zou het mooiste zijn, dus wilden we eerst de Brailiaanse zijde zien zodat we 2 keer het wauw-gevoel konden hebben.
 
De busrit vanuit Buenos Aires was nogal vervelend: 18 uur + 4 uur vertraging + jengelend kind achter ons. Na jengelen kwam huilen en na huilen kreeg ze een snoepje. Je snapt natuurlijk dat het jengelen steeds korter werd en het huilen steeds eerder begon. Toen we dan eindelijk in Foz do Iguazu waren, wilden we een nachtje extra reserveren. Maar helaas: het hostel zat vol. Erger nog, omdat het Pasen was zat alles vol. Enige oplossing: diezelfde dag nog naar de Braziliaanse waterval gaan, want over 2 dagen zouden we hartstikke dakloos zijn. Het was prachtig, echt mooi, maar doordat we niet geslapen hadden tijdens de busreis waren we zo moe dat we er niet echt op en top van genoten hebben. De volgende dag hebben we de Argentijnse kant bezocht, deze was ook echt veel groter en mooier. We hebben bovenop en onderdaan de waterval gewandeld en een boottochtje onder het water door gemaakt. Kleddernat waren we, maar het was zo warm dat het heerlijk was om af te koelen. Ook lopen er een boel coaties rond: neusberen die graag aan je tas rukken om je eten te jatten.

En toen was het tijd voor onze laatste bestemming samen: Pantanal. Een prachtig natuurgebied met moerassen, kaaimannen, piranha's  jaguars, toekans, papegaaien en vooral veel muggen. Het was echt bloedjeheet, maar we moesten meerdere lagen kleding aan vanwege de muggen. Ze staken zelfs door mijn spijkerbroek + panty heen. Gelukkig waren er hier geen dengue- of malariamuggen. Maar na 4 dagen smeren, krabben en vloeken vonden we het ook wel genoeg geweest. We hebben o.a. een kaaiman aan z'n staart geaaid (het voelt als leer), piranha's gevist voor de lunch (ik had er maar liefst zeven gevangen!) en een toekan uit onze hand laten eten. Pantanal stond niet op mijn planning voor vertrek, maar ben heel blij dat we er geweest zijn.

Na een laatste knuffel en kus (wie is hier de jankbal?) is Maud terug naar Salta gegaan en ik naar Curumba om de grens over te steken naar Bolivia. Was ook wel weer bijzonder! Bij de Braziliaanse grens kreeg ik de uit-stempel. Vervolgens moest ik met alle tassen en knommel een brug over wandelen om bij de Boliviaanse grens de in-stempel te krijgen. Er stond een rij van wel 80 Bolivianen.... en ik. De enige blonde tussen de donkere mensen, en oja een halve meter langer dan de rest. Komt er een douane-gast naar me toe die mijn paspoort wilde zien, wilde weten waar ik naar toe ging en waarom en hoe lang. Ik werd een tikje nerveus want hij wilde dat alles niet van de anderen weten. Ik heb dus uitleg gegeven. Vervolgens zegt hij dat ik moet betalen om de grens over te mogen. Ik wist dat dat niet waar was, dus ik zeg hem netjes dat ik wel in de rij wacht, en dan wel kijk hoe en wat als ik aan de beurt ben. Ineens grijpt hij me bij mijn arm en moest ik meekomen naar zijn kantoor (wheeeelp!). Ik moest toch echt betalen, 10 Real. Ik denk, da's sclechts 4 euro, hoppa hier hedde ze. En jawel... hij plempt me ineens vooraan in de rij! Oke, tachtig boze Bolivianen achter me maar ik was 3 uur eerder de grens over dan gepland. Als dit die beroemde Zuid-Amerikaanse corruptie is dan vind ik het wel prima!

In Brazilie was ook het laatste moment dat ik een maté mee kon drinken: thee. Het is in Argentinië en Chili echt een sociaal dingetje. Men gebruikt een metalen kopje met dubbele wand (zoals een thermosfles). Deze gooien ze vol met theekruiden en men drinkt hieruit door een rietje waarin onderaan een zeefje zit. Vervolgens gieten ze steeds wat nieuw heet water erin zodat ze steeds uit diezelfde thee-prut blijven drinken. En iedereen deelt zijn kopje met elkaar, ook vreemden. Hell no dat ik op straat mijn blikje cola aan iedereen aanbied... Maar hier is het normaal dat je in de stadsbus je maté effe rond laat gaan.

Maargoed, dat waren de drie maanden samen met Maud. Ze zijn echt wel omgevlogen en zou het zo weer doen!

Dus nu een nieuwe avontuur... Bolivia... alleen!