20 maart 2013
Vanuit La Serena zijn we in 1 busrit doorgegaan naar San Pedro de Atacama, midden in de Atacama Woestijn: de droogste woestijn van de hele wereld, en in mijn ogen ook de warmste! Dit gedeelte van Chili hoorde eerst bij Bolivia, maar is in 1879 tijdens de War of the Pacific ingenomen door Chili. Een enorme klap voor de Boliviaanse economie want nu hadden ze geen toegang meer tot zee, en dus geen havens meer. In Valparaiso hebben we nog verschillende Chileense militaire schepen zien liggen, gewoon voor het geval dat. Er is geen echt conflict meer met Bolivia, maar ze zullen ook geen vriendjes meer worden.
In de Atacama Desert ligt een enorm astronomisch observatorium, juist omdat het door de droogte 350 dagen per jaar onbewolkt is. Er waren veel sterren-kijk-tours te boeken maar die hebben we niet gedaan. We wilden wat ruigers: Sandboarden! Het was echt super, een tikje langzamer dan op sneeuw. Wat ik al vaker had gedaan dus het ging me goed af. Helaas ontbraken de sleepliftjes die je wel in de sneeuw hebt. Dus na 3 keer die berg opgewandeld te hebben (nogmaals... het was warm!) hadden we er beiden genoeg van. Daarna zijn we naar de Valle de la Luna geweest (weer een vallei van de maan, alleen geen ronde bollen zoals in Ischigualasto Parque Nacional) waar we een echt geweldig mooie zonsondergang gezien hebben, met een glaasje Pisco Sour in de hand. De volgende dag zijn we naar een ander gedeelte van de desert gegaan waar we flamingo´s van dichtbij konden zien. Er zijn maar 6 soorten flamingo´s op de wereld waarvan er 3 soorten in Chili leven, erg bijzonder.
En de dag daarop was zwaar, we hadden een tour naar de Tatio Geisers en moesten om 3 uur ´s nachts opstaan omdat de geisers ´s ochtends vroeg het meest actief zijn. De geisers liggen op 4300 meter hoogte en zijn de hoogste ter wereld. Onze gids adviseerde ons om geen alcohol te drinken, niet te roken, niet veel te eten en zo min mogelijk te bewegen. Het was -10 graden toen we opstonden (ja die desert kan ook koud zijn) en dus kwamen de muts, sjaal en wanten weer eens uit de tas. Het water spoot af en toe meters hoog uit de grond, maar was 80 graden dus we moesten op een afstandje blijven. Er was een iets koudere waterpoel waar we konden zwemmen. Het was verleidelijk, water was lekker warm. Maar daarna moet je er toch echt weer uit en omkleden in die -10 graden. Niet gedaan dus. Bij de lunch kregen we een gekookt eitje, ja gekookt in een van de geiser-gaten. Eén geiser heeft de naam Francia: volgens onze gids was hier 10 jaar geleden een Fransman ingevallen en dus ook gekookt.
Dit was ons laatste avontuur in Chili want de volgende bestemming was Salta, Argentinie. Ons eerste hostel was niet zo best. Ik zat helemaal onder de muggebulten, die maar niet weggingen en met de dag groter en groter werden. Toen ik de man bij de receptie vroeg of hij wist wat er aan de hand kon zijn, zei hij doodleuk dat het vlooienbeten waren van de hostel-hond. Top... jullie hond heeft vlooien? WTF? Hij zei dat hij de hond wel vlooi-vrij kon krijgen, maar aangezien die beesten toch op straat banjerden had het weinig nut. Die vlooien krijgen ze binnen een week weer terug via een andere straathond. Of ik een ander bed wilde? Nee gast, daar slaapt dan morgen een ander met hetzelfde probleem, gooi die hond de deur uit! Dus tas gepakt, ons geld teruggevraagd en een andere slaaplek gezocht. Welkom in Salta....
Gelukkig was ons tweede hostel wel prima. We zijn met een kabelbaan de berg opgegaan om het uitzicht over de stad te zien, daarna 'n welverdiende lunch bij de Mac. Ook hebben we een tour gedaan die dezelfde route maakt als de Tren a las Nubes (zie bucketlist) die helaas pas in April gaat rijden. En een zoutvlakte gezien, vergelijkbaar met de Salar Uyuni in Bolivia maar dan een stuk kleiner. Aangezien Maud niet naar Bolivia gaat hebben we toch nog samen de beroemde grappige foto's kunnen maken (ook dankzij onze fotograaf Rolf, nogmaals muchas gracias!). En daarna zijn we naar Purmamarca gegaan, het dorp wat bekend is door zijn Seven Colour Hills: bergen met gekleurde laagjes. De volgende dag hadden we weer een tour, deze keer naar Cafayate. Het gebied leek met zijn rode rotsen op de Grand Canyon. Er zaten 2 Amerikanen bij ons in het busje die zeiden dat dit toch echt nog mooier was dan hun Grand Canyon... Daarna was er nog een kleine wijn-proeverij (daar doen we altijd graag aan mee) en hebben we lama-kaas en lama-salami geproefd. En de salami ook gekocht voor onze bammetjes voor de komende dagen. 's Avonds hadden we een heerlijke BBQ in ons hostel met een lokaal bandje met typische Argentijnse muziek. Het is wel aan te horen, maar hun cd-tje kopen was toch iets teveel van het goeie.
In de afgelopen weken hadden we iets te snel gereisd waardoor we nog 3 weken “over hadden” samen. Het enige op de agenda waren de Iguazu watervallen en daar heb je echt maar 2-3 dagen voor nodig. Dus ik had een ideetje: Terug naar Buenos Aires en Maud zei meteen ja! We vonden het allebei een geweldige stad en er was nog genoeg te doen en te zien daar. Toen we aankwamen vanuit Nederland zaten we nog in de “6 uur eten – 11 uur naar bed – routine”. Aangezien ze hier pas rond 21.00 uur eten, begint het uitgaansleven pas na 2-3 uur 's nachts. Dus ons plan was om terug te gaan naar Buenos Aires om deze kant van de stad ook nog te zien: clubbing! We hebben zelfs nog een professionele tangoles van 3 uur gedaan bij de Academia Nacional (doe ik nooit meer, had daarna enorme pijn aan mijn voeten en rug!). Maud heeft wat souvenirs gescoord op de markt, ik heb net Nacional Museum de Belles Artes gezien, en we hebben knappe mannen bekeken in een homo-discotheek. Buenos Aires... love it!
Numero Tres: Op mijn Bucketlist-pagina staat een foto van een enorme hand in de Atacama Desert. Deze hebben we helaas niet gezien, waarom niet? Antwoord mag je mailen naar diediedie1980@yahoo.com
Feeling hot hot hot....