8 september 2013​

 

Nou daar ben ik dan eindelijk, The Caribean Coast van Colombia... Cartagena! Een supermooie stad met allemaal gekleurde huizen, muziek op straat en ontzettend vriendelijke mensen. Had van tevoren niet gedacht dat ik nog zo ver naar 't noorden zou reizen. Het plan was vanuit Ecuador terug naar Peru te gaan en in Iquitos de boot nemen: de Amazone op naar Manaus in Brazilie. En vanuit daar op een of andere manier naar Suriname te reizen voor terugvlucht in December. Maja, plannen zijn er om gewijzigd te worden. Een aantal maanden geleden is President Chavez van Venezuela overleden en sindsdien is het land echt niet meer veilig. Ik heb verschillende reizigers ontmoet die zich daar zelfs overdag niet veilig voelden op straat. En Suriname... tja, dan maar een andere keer. Dus hop, ticket gewijzigd en ineens stonden er wat nieuwe landen op de planning: Panama, Costa Rica, Nicaragua en Guatemala. De laatste weken in the Caribean klinkt ook niet verkeerd! En toen kwam mam nog met het geweldige nieuws dat ze me hier een aantal weekjes op wilde zoeken, jippie de pippie!

 

Vanuit Cartagena ben ik een paar dagen naar Tyrona Parque Nacional gegaan. Een supermooi natuurpark met apen, mooie strandjes in verborgen baaien en hangmatten. Waar ik 2 nachten in geprobeerd heb te slapen maar dat was niet zo'n succes. Toen weer terug naar Cartagena voor 'n paar dagen en de boot naar Panama genomen. Over land van Colombia naar Pamana reizen is vrijwel onmogelijk omdat het grootste deel jungle is. En die paar zandwegen die er dan zijn worden gebruikt voor guerilla-bendes, drugstransporten en de FARC. Dus mijn keuze was snel gemaakt: een 5 daagse boottrip met een Duitse Kapitein naar de San Blas Eilanden. Het eerste moment in maanden dat de vertrektijd ook echt klopte, het zal de Duitse Pünklichkeit wel zijn. Want in Zuid-Amerika ging het vaak toch wat anders: ´De boot vertrekt om 2 uur´ betekent in feite 'de boot vertrekt misschien om 2 uur' wat in latino-tijd eigenlijk betekent ´hopelijk binnen nu en een paar uur vanaf 2 uur´. Ook als je vraagt 'hoe ver is het lopen naar ...' dan is het in Zuid Amerika toch wel beter om het antwoord te vermenigvulgen met 3 en te hopen dat je in de buurt komt. 

 

Het eerste deel van de boottocht zou een heftig stuk op open zee zijn. Dus zeeziekte-pillen meegenomen en nergens last van gehad. Jammer dat de bijwerking was dat je moe wordt en veel slaapt. Dus met z'n allen 2 dagen op bed gehangen, gelezen, geslapen enz. Na 36 uur zeilen en varen werden we wakker tussen de eilandjes van San Blas. Wat was dat mooi! San Blas bestaat uit wel 357 eilanden en maar 40 daarvan zijn bewoond. We hebben een aantal eilanden gezien wat bestond uit 'n berg wit zand van 10x10 meter, 2 palmbomen en dat was het! De laatste 3 dagen van de trip hebben we gesnorkeld, geprobeerd vis en lobster te vangen vanaf de boot, kokosnoten uit bomen geplukt en gedronken (uiteraard met 'n goeie scheut rum want zonder is die bocht echt niet te drinken) en de locale Kuna-bevolking ontmoet. Ze wonen in kleine houten hutjes, leven van de handel van kokosnoten en hebben zelf alleen maar vis, yukka-wortel en die koksnoten te eten. Bijzonder om te zien hoe ze zo kunnen leven. 

 

Aangezien ik door de warmte erg veel water gedronken had moest ik wel om de paar uur naar de wc. Gevraagd of dat kon bij een van de Kuna-stammen (ik kan toch echt niet in hun achtertuin in de struikjes gaan zitten toch?) Geen probleen, ik werd een van hun huisjes ingesleurd, ze wees me naar de keuken. Ik denk, misschien ben ik aan het hallucineren na de zeeziekte-pillen maar ik zag toch echt geen wc. Vol verwachting keek ze me aan, ik keek haar vol verwarring aan, nogmaals wees ze richting de keuken. En toen begreep ik het ineens. Oooooow... het is de emmer op de grond. Jawel, nummer 1 of nummer 2 doe je in de emmer en dan gooi je de inhoud zo uit de deur in hun achtetuin. Hoppa, dat is even back to basics.

 

Aangekomen in Panama ben ik met een aantal anderen doorgereisd naar Panama-City, de rijkste stad van Centraal Amerika. Het leek wel Miami, maar dan zonder 't strand. Hier moesten we natuurlijk een dagje naar een van de sluizen van het Panama Kanaal. Het kanaal zelf is 81 km lang en dé verbinding tussen de Caraibische Zee en de Grote Oceaan. Een sluis is wel 300 meter lang en 33 meter breed. De boten die hier doorheen varen zijn dan ook enorm en de prijs die men moet betalen om er door te mogen is afhankelijk van het gewicht van de boot + inhoud. Gemiddeld betaald met per schip zo'n 100.000 US$. We hebben er 3 in anderhalf uur voorbij zien komen... kassa!

 

Verder is er in Panama-City weinig te doen, dus wat doe je dan: je eigen exitement creeren. Op google gezocht naar hotels die een zwembad op een 20+ verdieping hadden, in dit geval het Hard Rock Hotel. Bedje kost 150$ per nacht, de mijne 12. Dus mijn beste kleren aan, taxi genomen, naar binnen gewandeld met een air alsof je daar logeert, de lift in... yes gelukt! Via wat omwegen ontdekt op welke verdieping dat zwembad nou is en de rest van de dag met een cocktail in het zwembad met 'n prachtig uitzicht doorgebracht. De volgende dag ditzelfde geprobeerd bij het Donald Trump Tower Hotel maar na 5 minuten zwemmen had men wel door dat ik daar niet hoorde (gemiddelde leeftijd van de gasten was 50+) Dus taxi terug naar het Hard Rock Hotel en daar nog even mijn aqua-aerobics gedaan!

 

Mijn lading zon, zee, strand en een grote stad weer gehad, op naar de jungle!