4 maart 2013

​
Vanuit Mendoza zijn we naar San Juan gegaan om  Ischigualasto Parque Nacional te bezoeken: woestijngebied en dus warm, heul warm. Er zijn een heleboel rotsen die namen hebben zoals “El Submarino” en “El Hongo” (paddestoel). En het toppunt van de trip is “La valle de la luna” (valley van de maan): een groep ronde stenen, beter kan ik 't niet omschrijven. Het was op zich een prachtig natuurgebied maar.... probleem was dat we in Mendoza een broodje kip gegeten hadden en daarna een aantal dagen non-stop naar de wc konden rennen. Op zich is dat 'n keer te verwachten in een land waar de hygiëne niet zo best is. Maar als je gruwelijk beroerd bent en je moet om 5 uur 's ochtends op om vervolgens de hele dag in 42 graden in de zon te lopen... De volgende keer als ik er weer zo slecht aan toe ben dan annuleer ik de hele handel!

​
De toiletbezoekjes zijn zowiezo anders dan thuis. Op veel plekken heb je geen wc-pot maar een gat in de grond. Niet zo'n probleem als je schoenen draagt. Maar als je met je slippertjes gehurkt in zo'n gat probeert te mikken... natte tenen gegarandeerd. Verder kunnen hier de toilet-deuren nooit op slot: er is 9 van de 10 keer gewoon geen slot. Misschien is het onze westerse kijk op privacy. Maar het komt erop neer dat je steeds als een acrobaat met 1 voet, hand of knie de deur dicht probeert te houden terwijl je tegelijkertijd probeert je broek van je kont af te trekken en te bungelen boven de pot. Ze zijn hier meestal zo goor dat je niet eens wil gaan zitten, wat ook weer goed is voor je bil- en beenspieren. En je mag je wc papier niet in de wc gooien maar dat moet in een (meestal open – waarom??) prullenbak. Dus erg vervelend met zo'n buikgriep want de volgende kijkt tegen jouw gebruikte wc-papier aan. Oké niet visualiseren....
 

Daarna zijn we naar de hoofdstad van Chili vertrokken: Santiago! Er zijn veel Santiago's in Latijns Amerika. Niet zo vreemd want Sint Jacobus (Nederlandse vertaling) is de patroonheilige van ridders en soldaten. Aangezien de Spanjaarden hier alles gesloopt hebben in 't verleden wordt deze beste man overal geëerd.

​

De eerste dagen heb ik nog met koorts in bed gelegen. Gelukkig hadden we een hostel met een (bar in het) zwembad dus heeft Maud zich niet hoeven vervelen zonder mij. We hebben 2 stadswandelingen gedaan, veel mooie historische gebouwen gezien en veel geleerd. Het is erg indrukwekkend om te beseffen dat hier dankzij Meneer Pinochet nog een dictatuur was tot 1990, dat is nog zo kort geleden. In die tijd was er een avondklok: vanaf 22 uur moest iedereen binnen blijven, zo niet dan werd je opgepakt. Omdat men vond dat er wel iets leuks te doen moest zijn, zijn er Cafes Con Piernas voor tijdens de lunch opgericht (koffie met benen). De bar is een balk van 20 cm hoog waar je dus onderdoor kan kijken. Dames op mega hoge hakken in über-strakke jurkjes die koffie serveren. Vanuit buiten kun je binnen kijken, maar er zijn ook bars met geblindeerde ramen, daar lopen de dames in bikini. We zijn natuurlijk voor een bakkie gegaan en het is toch raar om te geloven dat het echt alleen maar om de koffie gaat. Het staat vol met mannen in pak die even een koffie komen drinken tijdens de lunch. Je mag de dames aanraken en kussen, maar alleen als je extra fooi achterlaat. We hebben onze gids nog gevraagd waar de Cafe Con Piernas is met de knappe mannen in strakke zwembroek, maar helaas... die is er niet.



​Verder zijn we weer naar een enorme markt gegaan waar ze vlees, vis en fruit verkopen. En hebben we het beroemde drankje Terremoto (aardbeving) geproefd. De naam is gekozen omdat je na 1 drankje de vloer al ziet bewegen: wijn met 35% alcohol met bovenin een bolletje ananas-ijs en daarover ranja. Heerlijk spul, maar inderdaad, eentje is genoeg.

​

Daarna was de volgende bestemming Valparaiso. Een prachtige stad in een baai waardoor je alle mooie gekleurde huisjes op de heuvels ziet liggen. De binnenstad staat op de Werelderfgoedlijst van Unesco om deze zo goed mogelijk te behouden. Ook zijn er een boel Ascensors (liftjes - waarvan er vele overigens niet meer werken) waardoor je niet per trap de heuvel op hoeft maar voor 1 euro omhoog gebracht kan worden.
Maud heeft een collega uit Chili. Hij heeft weer een zus die hier woont (die we dus van tevoren niet kenden) waar we een paar nachtjes mochten slapen. Echt de liefste mensen van geheel Zuid Amerika!! Iedereen kent elkaar hier in de buurt ook al is het een grote

stad. Veel mensen zitten voor in de tuin in de zon, overal staat salsa-muziek aan en iedereen zegt elkaar gedag op straat. Ook zijn we een avond op stap gegaan en hebben we ontdekt dat Chilenen ook hardcore, en zelfs terror draaien. Feels like home! Vandaar dat we een avondje wortelstamp met gehaktballen gemaakt hebben om hun te laten zien wat wij eten. Ze vonden het allemaal heerlijk, of het echt zo is weten we niet! Valparaiso ligt in een baai maar er is geen strand. Daarom zijn we een dagje naar Viña Del Mar gegaan om op het strand te bakken. Het wemelde van de gebruinde, mooie en atletische mensen (veelal in string-bikini) waar wij ons dus ook direct thuis voelden en helemaal niet uit de toon vielen! 

​

Vanuit Valparaiso hebben we weer een bus gepakt naar La Serena waar Maud een surfles heeft genomen. Het weer is best lekker maar door de wind nog best fris. Vandaag weer een lange rit naar San Pedro de Atacama.... naar de Atacama Desert dus hopelijk warm!