2 juni 2013

​​​

​Toen ik mijn 2 baantjes aannam in Sucre had ik het plan om 3 weken te werken, dan een week er tussenuit te gaan om Zuid-Boliva te zien, en daarna weer 3 weken te werken. Helaas heeft Sucre (en nog een aantal andere steden) 5 weken dichtgezeten door wegblokkades. Evo Morales, de president van Bolivia, had ineens besloten om alle pensioenuitkeringen te stoppen. Zomaar, in 1 dag, zonder overgangsregeling. Ook heeft hij besloten om geen financiele hulp van de USA meer aan te nemen. In plaats van 100 miljoen US$ aan hulp per jaar, ontvangen ze nu nog maar 28 miljoen. Fundacion Guia, waar ik werk als grafisch vormgever nu, ontving de afeglopen jaren geld van Oxfam. Sinds een tijdje niet meer, waardoor ze nu problemen hebben om elke maand rond te komen. En misschien wel moeten sluiten als ze snel geen oplossing vinden.

​

Verder heeft hij besloten om de helft van het amazone-gebied te kappen en daar coca-plantages van te maken. Het kauwen of coca-blaadjes of het drinken van coca-thee helpt tegen hoogteziekte, je krijgt meer energie en je hebt minder honger. Omdat Bolivia al genoeg coca verbouwd (ze produceren 45% van alle coca, wereldwijd), is het eigenlijk niet nodig om nog meer coca te produceren. En Amazone-regenwoud kappen is natuurlijk erg zonde van de natuur. Maar... coca is ook een grondstof voor cocaine, en daar kan heel wat  geld mee worden verdiend.

​
Volgend jaar mogen de Bolivianen opnieuw stemmen. Een president mag maar 2x voor zes jaar gekozen worden en dit is zijn 2e periode. Dus volgend jaar een fatsoenlijke president, zou je denken! Nu heeft Morales ook nog vorige week zelf de wet aangepast dat een president vanaf nu 3x zes jaar gekozen mag worden. Ook al maakt ie er een potje van hier: hij is de eerste Indiaanse president en zal vanuit het platteland weer een boel stemmen krijgen, en dan blijft hij dus tot 2020 president. Dus je snapt wel dat de Bolivianen aan het protesteren zijn gegaan. En dat doen ze door roadblocks: De 3 of 4 straten die een stad in/uitgaan zetten ze compleet vast door bussen en vrachtwagens dwars over kruispunten te zetten, waardoor niemand er nog in of uit kan.



Na 5 weken Sucre heb ik toch een poging gewaagd om naar het zuiden van Boliva te gaan. De bus vertrok prima op weg naar Tarija, maar stopte voor dat we in de stad aankwamen om 3 uur 's nachts. Daar sta je dan, in het pikkedonker met al je tassen op straat! Gelukkig was ik niet alleen maar met Billie, een meisje uit Engeland die ik 3 maanden geleden met Maud in Argentinie ontmoet had. Anderhalf uur gewandeld langs vrachtwagens, bussen, tonnen met vuurtjes, stapels takken en stenen, maar wel ontzettend vriendelijk mensen. We waren blij toen we in ons bed lagen! Tarija is de wijnregio van Bolivia dus we wilden een tour doen naar wat bodega's om wijntjes te proeven. Die ging niet door wanwege die blokkades. De eerste dag hebben we een fiets gehuurd om de omgeving en wat watervallen gezien. De volgende dag dan maar wat wijntjes bij de supermarkt gehaald en geproefd. En de 3e dag waren de blokkades na 5 weken eindelijk over, dus alsnog die wijntour gedaan.

Vanuit Tarija zijn we naar Tupiza gegaan. Tupiza is bekend vanwege Butch Cassidy and the Sundance Kid: 2 bekende Amerikaanse trein-en bankovervallers die naar Bolivia zijn gevlucht en in Tupiza eindelijk zijn opgepakt en neergeschoten. En ook de plek om een cowboyhoed op te zetten en een rondje te gaan paardrijden! De omgeving is prachtig met rode rotsen, enorme cactussen, meertjes en watervallen. Alsof je ergens in Arizona bent. Billie en ik hebben vijf uur op een paard gezeten en daarna ons laatste avondje gehad na 5 weken samen in Sucre. Altijd jammer als leuke reisgenoten weer een andere kant opgaan...

Ik heb daarna een 4-daagse trip naar Uyuni gedaan. En die was geweldig!! Echt de mooiste 4 dagen van mijn nu 4.5 maand reizen! Supermooie meren met felblauw water, sneeuw, flamingos, hot springs, cactussen, prachtige zonsopgang om 5 uur. Maar het mooiste was toch wel de 4e dag in de Salar de Uyuni: met een oppervlakte van 12.000 km2 de op een na grootste zoutvlakte van de wereld. Heul veul jaren geleden was de Salar een zee, die opgedroogde en daardoor nu een zoutvlakt is. Midden in de Salar is een eiland met cactussen en de grond daarvan is allemaal koraal. We hebben ook in een zouthotel geslapen wat helemaal gemaakt was van zout: de bakstenen, de bedden, de stoelen en tafels, en op de grond liggen zoutkorrels. En ja, een van onze medereizigers heeft even stiekem de muur gelikt... het smaakt ook zout!

Vanaf Uyuni ben ik naar Potosi gegaan, op 4090 m hoog de hoogstgelegen stad ter wereld. Potosi is bekend om al z'n zilver- lood en zinkmijnen. Je kan tours doen waar je onder de grond een kijkje kan nemen en zelfs erbij mag zijn als men dynamiet ontploft. Aangezien de meeste verhalen van anderen niet echt geweldig waren, heb ik Potosi maar overgeslagen. En nu ben ik weer terug in Sucre! Nog een weekje werken voor Fundacion Guia en dan naar crazy La Paz!